dagje bussen

18 maart vrijdag
Met een semi-luxe publieke bus vertrek ik om half tien voor een 10 uur durende rit naar Hospet en vandaar , vandaag of morgen door naar Hampi. De stoelen zijn goed, beenruimte genoeg, dus niets mis mee. Naast me zit Anna, uit München en achter ons zitten Mary en Andreas uit Denemarken. De rest van de bus zit vol lokalen. Een klein jongetje huilt regelmatig, en af en toe kan ik hem wat afleiden, hetgeen glimlachjes van vader en vooral moeder oplevert. Een meisje schuin voor me laat me gedroogde/gezouten erwten proeven die ze net heeft gekocht en een chicu, een stuk fruit. Ik ruil ze tegen koekjes.
Het uitzicht is spectaculair, we rijden tussen specerijen plantages door, bananenplantages, veel palm bomen en ander tropisch groen, met af en toe een bamboe hutje, terrassen. De aarde wordt roder en helaas af en toe veel vuilnis
Aan de andere kant van de weg staat een kilometers lange file van vrachtwagens, bijna allemaal gevuld met materialen voor wegwerkzaamheden. Maar veel wordt er zo niet gewerkt. Het gaat echt eindeloos door en soms om een suggestie van beweging te wekken, is de rij 2 auto’s breed.
We slingeren hoog de bergen in met deze enorme bus, ik voel natuurlijk ontzettend op mijn gemak en gelukkig rijden we na verloop van tijd op een plateau, waar een lekker fris windje door de bus blaast.
De weg ziet er redelijk goed uit, maar de schokbrekers hebben hun beste tijd gehad, als ze er al ooit onder hebben gezeten. We staan stil en na ongeveer 5 minuten komt er een trein langs. Een ijsverkoper staat voor gelegenheden als deze met zijn karretje klaar, doet wat ijsjes in een doos en probeert ze ons in een gang langs de bus te slijten. De meeste verkopers komen de bus in met hun waren.
In Hubli staat een autoriksja in brand, er is veel bekijks, is al dat vocht water of benzine? Ga er maar gauw langs met die bus.
In de verte zie ik de eerste windmolens, maar dat zijn er dan ook erg veel op een bergrug. Er zijn katoenvelden. Voor me is een betelnoot kouwer komen zitten, die een flinke roodbruine straal de bus uitspuugt .Er ligt een vlak, stuk te rijden graan op de weg, waar het laatste beetje op terecht komt, zullen ze blij mee zijn.
Na Koppal zijn veel natte rijstvelden.
Als de chauffeur geheel volgens goed Indiaans rijtijden besluit na 9 uur onafgebrok en rijden de bus in Hospet parkeert, besluiten we met z’n vieren door te gaan naar Hampi . De tuktuk rijders komen de bus in om onze bagage en ons mee te nemen naar hun tuktuk, voor het ritje naar Hampi. We zijn standvastig en nemen de bus, moeten wel een flinke tijd wachten tot hij gevuld is, maar dat maakt nu ook niet meer uit.
In Hampi is slaapplaats genoeg voorhanden . Anna en ik delen een enorme kamer met bedden genoeg en een giga grote badkamer voor 400 roepies. Kijk dat zijn prijzen die ik van het begin af aan had verwacht. Snel douchen en dan eten, want dat hebben we na het ontbijt niet echt meer gedaan.