van Santo Domingo de la Calzada naar Tosantos

7.15 u. Het spettert bij vertrek. Rivier de Oja staat droog, alleen een stoel staat uitnodigent in het midden.
Een klein winkeltje in Graños wordt overspoelt door pelgrims, die allemaal koffie en/of wat te eten willen. Een oud stel runt de zaak. Hij neemt de bestelling op, loopt naar de keuken voor elke koffie en elk broodje. Zij komt later de koffie brengen. Alles bij elkaar lopen zij per dag w.s. meer dan wij.
De kleine druppels zijn inmiddels groter geworden en komen met grotere snelheid naar beneden.
Contacten zijn op dit pad moeilijker dan op de Franse route. Er zijn grote groepen Brazilianen en Italianen op weg, die wel Spaans spreken maar weinig Engels. Er is wel een hoop gegroet en vriendelijk gelach over en weer , maar verder dan hoe heet je, waar kom je vandaan, waar ben je begonnen en waar loop je naar toe zit er niet in. Voor een gesprek met een beetje inhoud is mijn Spaans te basaal. Dan merk je goed het verschil tussen 3 jaar Franse en 3 weken Spaanse les.

Maar de weg geeft waar je om vraagt, dus even later ontmoet ik Annie(Duitse), met wie ik een lang gesprek heb over haar leven, onze verwachtingen van de Camino ed.
We bedanken elkaar aan het eind. Zij mij, omdat ik heb geluisterd en ik haar, omdat ze me het betekenisvolle gesprek heeft gegeven waarop ik zat te wachten.

Eind van de etappe is Belorado, dit vind ik te vroeg, dus loop nog door naar Tosantos waar een kleine herberg is. Max. 20 bedden en we zijn 9 plaatsen bezet.

Ik zit onder de rode jeukende plekken. Eerst dacht ik muggebeten oid, maar volgens de hospitaleros zijn het vloien of luizen beten.

Ik kijk mijn slaapzak en andere spullen na, maar kan voorlopig nog niets vinden, als ik binnen wordt geroepen om te eten. Alles blijft buiten om later door te gaan. Halverwege de maaltijd begint het ongenadig te regenen. Donzen slaapzak nat, kleren aan de lijn. Gelukkig had ik de rugzak dicht.
Uithangen en hopen dat het morgen min of meer droog is. groetjes