Ouderwets geweldig

26 maart zaterdag
Bond night begon om 21.00 uur. Door elke film van 1 ½ uur, zat 5 kwartier reclame gemixed. Hou dat maar eens spannend. Ik ben dus tijdens “The world is not enough”in slaap gevallen om om ½ 2 tijdens “Die another day”even wakker te worden om de TV uit te zetten. Jippie.
Maar deze dag was ouderwets geweldig.
Na wat noodzakelijke bank- en belastingzaken de bus genomen naar Dodda Bedda. Lekker simpel klinkt dat toch.
Ik heb me een rotje gehaast om de bus van 11.30 te halen, die zou helemaal naar de Peak gaan, maar die gaat helemaal niet. De volgende gaat om 12.00 uur, dus ik braaf bij het aangewezen perron wachten. Eindelijk komt daar een bus, dus ik erin. Hè hè, op weg. Tot de conducteur me weet te vertellen dat deze bus daar in het geheel niet heengaat, maar die groene die daar verderop in de opstopping staat wel. Dus een sprintje trekken en met een sprong de bus in die net optrekt.
De klim naar de bushalte voor de Dodda Bedda Peak, de hoogste berg van Zuid India kost weer de nodige moeite, de bus is dan ook overvol, maar dat zal de eerste keer niet zijn. We hebben wel een enorme file veroorzaakt op de weg die er op de kaart als klein weggetje uitziet. Daarlangs wil ik straks teruglopen naar Ooty.
De laatste 3 KM kun je naar boven lopen of een jeep nemen om je te brengen. Ik ga lopen, maar na een tijdje komt een jeep langs,” stap in de regen komt eraan” Nou heb ik die bui wel aan zien komen, het dreigt al de hele morgen en heb dus een pluutje mee, maar stap toch in en geen minuut te vroeg.
Dan een opstopping en opstootje. Veel stilstaande auto’s , jeeps, busjes en boze, wijzende en schreeuwende mannen. Mijn jeepchauffeur mengt zich in het tumult. Het lijkt een impasse, maar hier en daar worden wat voertuigen verreden en wij kunnen erlangs tussen een paar bomen door. Als ik er later langs loop zie ik spiegelglas liggen. Kennelijk heeft iemand op de smalle weg het spiegeltje van het voorste busje in de rij eraf gereden.
Boven gekomen blijk ik niet de enige die vandaag de Peak bezoekt, maar wel de enige blanke. Logisch, ik zie de reisorganisaties hier niet heengaan. Het was weer kermis als vanouds. De regen blijkt gelukkig maar een buitje, dus na een tijdje kan ik gewoon lopend naar beneden
De natuurbeleving is natuurlijk niet geweldig met al die op en neer gaande jeeps, motoriksja’s en bussen, maar soms als de stroom een paar minuten wordt onderbroken. Hoor ik de vogels en ruik ik het bos, tot de volgende zwarte rook uithoestende jeep langskomt.
Vier vrouwen en een meisje zijn aan de bosrand takkenbossen aan het opbinden. Het meisje krijgt opdracht de tijd te vragen . Het is kennelijk tijd de stapels op het hoofd te nemen en naar huis te gaan, waar de oven weer even kan branden.
Drie mannen met bijlen komen me tegemoet en verdwijnen achter me in het bos. Die gaan het vast grootschaliger aanpakken.
Na drie kilometer staan de auto’s te wachten en of ik een taxi naar Ooty wil. Nee sorry jongen, ik loop de 8 km naar beneden. Eerst denk ik nog dat ik gek ben, want ik word serieus vergiftigd door regelmatig langskomende zwarte rookwolken, maar als ik in de buurt van de bebouwing kom word het echt leuk.
Op de smalle stukjes grond tussen de haarspeldbochten zijn van diverse materialen huisjes gebouwd. Maar alle mensen die ik tegen kom zijn vriendelijk, lachen en zwaaien naar me. Twee meisjes zitten op een muurtje in schriftjes te schrijven, hun broertje ernaast en als ik bij ze ga zitten, willen ze graag op de foto en of zij een foto mogen maken. Natuurlijk, eentje maakt er zelfs een filmpje.
Mensen zijn bezig een vervuilde niet meer werkend waterreservoir te herstellen, anderen verbreden de weg, vrouwen doen de was, de vrouwen in het veld kijken op en zwaaien.
Mannen zijn een waterauto aan het vullen , die tijdens ons gesprekje overstroomt. Ging het water dan niet van de auto in het reservoir?
Het is een heerlijke wandeling en precies de reden waarom ik dit zo graag doe. Zelfs de zon gaat nog even schijnen.
Morgen de bus naar Calicut en de zee.
Groetjes