Wartambone National park
Blijf op de hoogte en volg Conny
30 Oktober 2015 | Indonesië, Gorontalo
Woensdag was beslist niet mijn beste dag ever. Alles ging anders dan verwacht en het meeste in negatieve zin. De rit naar Kotamobagu was 7 x duurder dan verwacht. Privé auto gedurende het grootste deel van deze 5 uur durende rit. Ano leerde ondertussen Nederlands, want voor een fatsoenlijk gesprek is mijn Indonesisch ontoereikend en je moet toch wat.
Op de terminal voor een auto naar Tarout, was ik de grote attractie.
Toen we door Doloduo reden dacht ik nog. Wat een leuk dorp, ik zou uit moeten stappen. En weet je wat het is met dat soort ingevingen; direct aan toegeven. Niet gedaan dus. Toen we op mijn plek van bestemming kwamen had ik er onmiddellijk een hekel aan en niet onterecht bleek. Groot, leeg, eenzaam, niets te krijgen, zelfs geen licht en overal ver vandaan.
Om half 7 zit ik met 1 klein kaarsje aan in een enorme zaal met 2 bedden, met bedwantsen volgens mij, want ik heb een enorme en herkenbare jeuk (ooit opgelopen in Spanje tijdens mijn wandeling naar Santiago). Mijn koffer is niet in de buurt van mijn bed geweest, dus ik hoop dat ik ze niet heb meegenomen.
De spookdiertjes ( tarsius), de reden dat ik op deze plek ben, laten zich geheel in de geest van de dag niet zien.
Diner: een paar crackers en water.
Ontbijt: een paar kokos biskwietjes en water.
En daarop denk ik de volgende dag, nadat ik mijn boeltje heb verhuisd naar de homestay van tante Mien in dat leuke dorp, een 3 á 4 uur durende wandeling in de jungle aan te kunnen.
Help wat heb ik een pap in mijn benen na 2 uur op en neer over het junglepad, dat Henry links en rechts zwaaiend met zijn kapmes vrijmaakt. Vorige maand werd het nog druk belopen, maar de jungle neemt er snel weer bezit van als dat niet gebeurd.
Dieren zien we niet met onze luidruchtige tred over de dorre bladeren.
Even uitrusten, een paar koekjes en een handje pinda's nuttigen voor de schoenen uitgaan om het water over te steken. Nodig om bij de waterval te komen. Waarvan tante Mien later behoorlijk onder de indruk is als ze hoort dat ik daar geweest ben.
Het wordt zuinig met mijn water, nog 3 slokjes over en een uur te gaan.
Uit de jungle, lopend door de tuin, een klapperboomplantage blijken er ineens weer spieren in mijn benen te zitten. Is het de omgeving of zijn het de koekjes?
Er liggen kokosnoten op de grond en ik denk, zou Henry er eentje willen pikken en openslaan? Hij kan gedachten lezen, maar klimt ervoor in een boom. We drinken er een paar leeg en eten het jonge vruchtvlees, terwijl de eigenaar van de hut waar we schuilen, het regent behoorlijk, terugkomt. Kan ik hem mooi voor de kokosnoten betalen.
's Avonds probeer ik het nog een keer met die spookdiertjes, maar dat is niet voor me weggelegd.
Henry bereid me nu echter een welkom, dat had gisteren een wereld van verschil gemaakt. Thee, soort oliebollen en gezellig wat babbelen met zijn vrouw en schoonzus. Ik heb kennelijk wat goed gedaan tijdens de wandeling.
Vrijdag is weer een reisdag. Nu is het wel gelukt met de deeltaxi en ik zit nog mooi voorin ook. De weg slingert zich langs het Nationale park en links glinstert tussen de klapper- bananen- en andere palmbomen door de zee. Zo nu en dan onderbroken door een dorp of mangrove bos.
Ik ben bang dat de gezondheidswinst van 20 jaar niet roken in Indonesië voor een belangrijk deel teniet wordt gedaan. Mijn 4 medereizigers en de chauffeur paffen er lustig op los.
Het plan dat ik had is inmiddels alweer gewijzigd. Morgenavond ( zaterdag )ga ik voor 2 dagen aan boord van een boot naar Kendari in het zuidoosten van Sulawesi. Niks rustig naar een eiland, ik krijg het gevoel dat ik op moet schieten. Raar natuurlijk ik heb nog 3 weken.
Op de terminal voor een auto naar Tarout, was ik de grote attractie.
Toen we door Doloduo reden dacht ik nog. Wat een leuk dorp, ik zou uit moeten stappen. En weet je wat het is met dat soort ingevingen; direct aan toegeven. Niet gedaan dus. Toen we op mijn plek van bestemming kwamen had ik er onmiddellijk een hekel aan en niet onterecht bleek. Groot, leeg, eenzaam, niets te krijgen, zelfs geen licht en overal ver vandaan.
Om half 7 zit ik met 1 klein kaarsje aan in een enorme zaal met 2 bedden, met bedwantsen volgens mij, want ik heb een enorme en herkenbare jeuk (ooit opgelopen in Spanje tijdens mijn wandeling naar Santiago). Mijn koffer is niet in de buurt van mijn bed geweest, dus ik hoop dat ik ze niet heb meegenomen.
De spookdiertjes ( tarsius), de reden dat ik op deze plek ben, laten zich geheel in de geest van de dag niet zien.
Diner: een paar crackers en water.
Ontbijt: een paar kokos biskwietjes en water.
En daarop denk ik de volgende dag, nadat ik mijn boeltje heb verhuisd naar de homestay van tante Mien in dat leuke dorp, een 3 á 4 uur durende wandeling in de jungle aan te kunnen.
Help wat heb ik een pap in mijn benen na 2 uur op en neer over het junglepad, dat Henry links en rechts zwaaiend met zijn kapmes vrijmaakt. Vorige maand werd het nog druk belopen, maar de jungle neemt er snel weer bezit van als dat niet gebeurd.
Dieren zien we niet met onze luidruchtige tred over de dorre bladeren.
Even uitrusten, een paar koekjes en een handje pinda's nuttigen voor de schoenen uitgaan om het water over te steken. Nodig om bij de waterval te komen. Waarvan tante Mien later behoorlijk onder de indruk is als ze hoort dat ik daar geweest ben.
Het wordt zuinig met mijn water, nog 3 slokjes over en een uur te gaan.
Uit de jungle, lopend door de tuin, een klapperboomplantage blijken er ineens weer spieren in mijn benen te zitten. Is het de omgeving of zijn het de koekjes?
Er liggen kokosnoten op de grond en ik denk, zou Henry er eentje willen pikken en openslaan? Hij kan gedachten lezen, maar klimt ervoor in een boom. We drinken er een paar leeg en eten het jonge vruchtvlees, terwijl de eigenaar van de hut waar we schuilen, het regent behoorlijk, terugkomt. Kan ik hem mooi voor de kokosnoten betalen.
's Avonds probeer ik het nog een keer met die spookdiertjes, maar dat is niet voor me weggelegd.
Henry bereid me nu echter een welkom, dat had gisteren een wereld van verschil gemaakt. Thee, soort oliebollen en gezellig wat babbelen met zijn vrouw en schoonzus. Ik heb kennelijk wat goed gedaan tijdens de wandeling.
Vrijdag is weer een reisdag. Nu is het wel gelukt met de deeltaxi en ik zit nog mooi voorin ook. De weg slingert zich langs het Nationale park en links glinstert tussen de klapper- bananen- en andere palmbomen door de zee. Zo nu en dan onderbroken door een dorp of mangrove bos.
Ik ben bang dat de gezondheidswinst van 20 jaar niet roken in Indonesië voor een belangrijk deel teniet wordt gedaan. Mijn 4 medereizigers en de chauffeur paffen er lustig op los.
Het plan dat ik had is inmiddels alweer gewijzigd. Morgenavond ( zaterdag )ga ik voor 2 dagen aan boord van een boot naar Kendari in het zuidoosten van Sulawesi. Niks rustig naar een eiland, ik krijg het gevoel dat ik op moet schieten. Raar natuurlijk ik heb nog 3 weken.
-
31 Oktober 2015 - 08:34
Irene:
toch leuke foto's van een mislukte dag, gelukkig is het weer helemaal goed gekomen. -
31 Oktober 2015 - 09:19
Marijke:
Hoi meid, ja soms zit het even niet allemaal mee he. klonk idd als een zeer ongezellige dag. Maar je bent er weer uitgekomen. Hoe is het met de jeuk? Heb je niet echt wat olgelopen? Geniet van je nog 3 weken. -
31 Oktober 2015 - 09:53
Ammelieke:
Wat een pech Conny.
Je hebt de chauffeur ondanks het balen toch wel normaal
Nederlands geleerd.
Mooi hoe een dag later je weer een positieve draai weet te geven aan je reis.
Nog 3 weken genieten. -
02 November 2015 - 09:10
Simone R:
Je ging voor de beestjes maar soms moet je dan andere beestjes ook accepteren maar daar zijn goede zalfjes voor hoor. Vreselijk helemaal uitgerookt in zo'n auto. Je moet soms wat doorstaan om toch wat moois te kunnen zien. Elk nadeel heeft zijn voordeel zeggen ze dan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
