Je bekijkt de reis...
Een paar Indonesische eilanden
Reisverslag Het strand met de blauwe stenen
24 september 2015
|
Aantal keer bekeken
99
Aantal reacties
1
Ende,
Indonesië
a
A
Het strand met de blauwe stenen
Rustig aan met de dag begonnen, hoewel een wandeling van drie kwartier om te ontbijten dan weer niet echt relaxed klinkt natuurlijk.
Het zaakje zag er leuk uit. De bananen-pannenkoek van 2 cm. dik was niet gaar en de koffie ? Het is dat je weet wat je hebt besteld, anders zou je het niet als zodanig herkennen. Maar we hebben er lekker gezeten en besloten dat het qua tijd een brunch was. We hadden twee plannetjes voor vandaag, maar daarvoor ontbrak de tijd. Keuzes maken dus.
We zoeken een bus naar Nangapanda, waar het Penggajawa strand bezaaid moet liggen met blauwe stenen. Het eerste dat opvalt als je uit de bus stapt, zijn de prachtige stapeltjes kiezels langs de kant van de weg. Gesorteerd op maat en kleur. Klaar voor de verkoop, maar bij teveel afnemers zal de bron toch opdrogen lijkt me. Ik vind nu al dat de blauwe weerschijn zoals beschreven een beetje weg is. De zoektocht in het dorp naar cola blijkt een vergeefse, want al hebben we beiden over deze plek gelezen, een toeristisch hoogtepunt is het nog lang niet, dus westerse zaken zijn niet te verkrijgen.
We lopen wat over het kiezelstrand, Irene gaat onder een boom zitten schrijven en ik kleed me aan om in zee te gaan. Broek en blouse aan in deze moslim enclave op dit verder christelijke eiland. Het water is heerlijk. Als ik terugkom op het droge heeft de plaatselijke jeugd Irene omsingeld. Die moet ik gaan ontzetten na de capriolen die nodig zijn om wat droogs aan te trekken.
De bussen en kijangs (busjes) worden opgeleukt met spiegeltjes, knuffelbeestjes en zakjes neplucht. De bus van vanmorgen was zelfs vermomd als antiek met een ornament aan het plafond.
Voor de terugreis naar Ende perst Irene zich op de voorbank en houd ik me stevig vast in de deuropening. Gelukkig zit ik aan de kant van de bergwand. We zorgen in ieder geval steeds voor de nodige gespreksstof bij het instappen.
Ik heb visioenen van een ijscappuccino, we zijn gisteren namelijk al in de ijs-koffiezaak geweest, dus na een lange, warme wandeling bestel ik een hete Americano voor Irene en een koude cappuccino voor mezelf. Begrepen straalt het meisje uit, maar als ik haar zie aankomen met een dampende cappuccino...... En ik had er zo'n zin in. Dan moet ik er maar twee nuttigen.
https://www.dropbox.com/sh/wnb8v374e9a8ksp/AAAjfndvt6MjfYKn_DBvXR2ka?dl=0
Het zaakje zag er leuk uit. De bananen-pannenkoek van 2 cm. dik was niet gaar en de koffie ? Het is dat je weet wat je hebt besteld, anders zou je het niet als zodanig herkennen. Maar we hebben er lekker gezeten en besloten dat het qua tijd een brunch was. We hadden twee plannetjes voor vandaag, maar daarvoor ontbrak de tijd. Keuzes maken dus.
We zoeken een bus naar Nangapanda, waar het Penggajawa strand bezaaid moet liggen met blauwe stenen. Het eerste dat opvalt als je uit de bus stapt, zijn de prachtige stapeltjes kiezels langs de kant van de weg. Gesorteerd op maat en kleur. Klaar voor de verkoop, maar bij teveel afnemers zal de bron toch opdrogen lijkt me. Ik vind nu al dat de blauwe weerschijn zoals beschreven een beetje weg is. De zoektocht in het dorp naar cola blijkt een vergeefse, want al hebben we beiden over deze plek gelezen, een toeristisch hoogtepunt is het nog lang niet, dus westerse zaken zijn niet te verkrijgen.
We lopen wat over het kiezelstrand, Irene gaat onder een boom zitten schrijven en ik kleed me aan om in zee te gaan. Broek en blouse aan in deze moslim enclave op dit verder christelijke eiland. Het water is heerlijk. Als ik terugkom op het droge heeft de plaatselijke jeugd Irene omsingeld. Die moet ik gaan ontzetten na de capriolen die nodig zijn om wat droogs aan te trekken.
De bussen en kijangs (busjes) worden opgeleukt met spiegeltjes, knuffelbeestjes en zakjes neplucht. De bus van vanmorgen was zelfs vermomd als antiek met een ornament aan het plafond.
Voor de terugreis naar Ende perst Irene zich op de voorbank en houd ik me stevig vast in de deuropening. Gelukkig zit ik aan de kant van de bergwand. We zorgen in ieder geval steeds voor de nodige gespreksstof bij het instappen.
Ik heb visioenen van een ijscappuccino, we zijn gisteren namelijk al in de ijs-koffiezaak geweest, dus na een lange, warme wandeling bestel ik een hete Americano voor Irene en een koude cappuccino voor mezelf. Begrepen straalt het meisje uit, maar als ik haar zie aankomen met een dampende cappuccino...... En ik had er zo'n zin in. Dan moet ik er maar twee nuttigen.
https://www.dropbox.com/sh/wnb8v374e9a8ksp/AAAjfndvt6MjfYKn_DBvXR2ka?dl=0
Reacties (1)
27 september 2015 14:11 | Door: Stan
Hoezo verkopen ze die blauwige stenen? Kun je die niet gewoon zelf meenemen van het kiezelstrand? Of is dat stelen?
Ja, een dampende cappuccino smaakt niet als je een ijskoude besteld hebt - ook als kennelijk bijna iedereen die hete wil.