22 september
We zijn aan de late kant om de vissers na hun nachtelijke  visserij,  binnen te zien komen, maar er gebeurt nog van alles. Een enkeling komt nog wel binnen en anderen zijn zelfs nog bezig met hun vertrek. Het is onvoorstelbaar  dat ze met die smalle bootjes de zee op gaan, maar daar hebben ze het volgende  op gevonden. Balken ernaast om de boel te verbreden en dan kost omgaan iets meer moeite.
Grote manden vis worden in koelboxen gestort en bedekt met enorme bergen ijs. Dat blijft wel een tijdje goed.
In de bakken op de markt liggen vissen met de prachtigste kleuren. Die hoop ik later tijdens het snorkelen  zwemmend tegen te komen.
We worden overal heel vriendelijk begroet, wat zijn de mensen hier nieuwsgierig  zeg,  waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, hoe heet je, wat is je geloof,  hoe oud ben je. Maar nog niemand heeft de vragen gesteld die ik meestal als eerste hoor:  Waar is je man, heb je kinderen en kun je die wel alleen laten.
Na 1,5 uur haasten wij ons terug naar het hotel om de boel te pakken en ons met de hotelauto naar het vliegveld te laten brengen.
De vlucht is kort, het vliegtuig klein en na een tussenstop op Labuan bajo, moet de landing op Ende een keertje worden over gedaan. Dus over de bergen, landing inzetten en o nee, toch maar niet. Dus langs de zelfde groene  vlekken in zee (algen ?), over dezelfde dorpjes en bergen. Maar dan lukt het toch.
Eenmaal buiten belanden we na enig onderhandelen en geschuif met mensen en tassen in een auto die ons over de transflores highway naar Moni gaat brengen. En dat voor een heel schappelijke prijs. Fred en mister Kapi hopen ons een toertje te verkopen.
Halverwege is de weg in reparatie,  wat zorgt voor een verdubbeling  van de reistijd.
Bij Bintang lodge kunnen we slapen, maar voor ons natje en droogje moeten we naar de buren. Ze serveren vijf dagen niets, ivm. het overlijden  van een tante. Het is te hopen dat hun familie niet te groot is.