Naar Göbekli Tepe
Blijf op de hoogte en volg Conny
29 Juni 2015 | Turkije, Edessa
Om 9 uur stap ik in de auto bij Ahmed, broer van Mustafa die het hotel runt. We gaan naar Göbekli Tepe. Het is al bar warm, een graad of 35 á 36 volgens Ahmed. Veel te warm voor de tijd van het jaar. Ik houd van de warmte, maar wandelschoenen en stokken zijn de tas nog niet uit geweest. Het Abraham pad dat hier loopt, laat ik maar even voor wat het is.
Göbeklitepe, een site op zo'n 20 km. van Şanlıurfa herbergt een ring van Megalithische stenen, vergelijkbaar met Stonehenge, maar dan 6500 jaar ouder. Het zijn in feite meerdere ringen van gigantisch grote stenen met nog zichtbare inscripties van dieren. Het kost wat moeite ze te vinden, de inscripties dan, omdat het geheel van een stevig dak is voorzien dat gedragen wordt door heel veel houten palen, waar je flink langs, omheen en onderdoor moet kijken. Voor het licht en de temperatuur is het dak echter wel fijn.
Voor 11- en zijn we alweer terug, ik overweeg even om vandaag al verder te reizen, maar er zijn nog een paar plaatsen waar ik heen wil. Ik ga op weg naar Güzel Sanatlar Galerisi. Eerste stop de eenvoudige Ulu Camii met prachtige grote binnenplaats en klokketoren. Hier tref ik in de vrouwenafdeling een groepje, bestaande uit 3 zussen, hun moeder, wat vriendinnen en kinderen. Hoewel lastig qua taal is het wel gezellig. We doen allemaal ons best en mijn taalgids gaat van hand tot hand, zo ook mijn telefoon, omdat ze familieleden van me willen zien. Zo komen de foto's van de familiedag goed van pas. Fathma vraagt me aan de kant te gaan zitten en daar gewoon te blijven. De jonge meiden doen een wijde rok over hun skinny jeans, de dames gaan in een rij staan en het gebed begint. Fathma zegt dat ik foto's mag maken, het gehoor gaat achteruit, maar dovemansoren heb ik niet. Ik vind het heel bijzonder dat ik dit zo gade mag slaan. Het bidden gaat niet allemaal tegelijk, ieder doet het in zijn eigen tempo, pas als de voorganger op een bepaalde toon overgaat komt er wat regelmaat in . Dan gaan de dames weer zitten, pakken hun Koran en een volgend gebed begint. De vinger gaat inderdaad van rechts naar links over de Arabische tekst en het duurt en gaat maar door. Als er even een pauze in het gebed komt grijp ik mijn kans en geef aan er vandoor te gaan. Vooral de jonge meiden kijken teleurgesteld, sorry meiden, gule gule.
Ik blaas de zoektocht naar het oude gerestaureerde huis na heel veel pogingen af en zet koers naar de Yeni Fırfırlı Camii. Een moskee in wat vroeger de kerk van de twaalf apostelen was. Hier is het gebed bijna afgelopen. Ondertussen was ik de net gekochte heerlijke kersen. Een pond voor 35 cent, waar vind je het.
En nu zit ik in het theehuis bij een van de vijvers met heilige karpers dit verhaaltje te schrijven. Je kan het slechter treffen en het plan voor de komende dagen is gemaakt. Althans voorlopig. Alleen een beetje jammer dat de heiligheid van de karpers niet afstraalt op de ober, die dacht mijn rekening met zo'n 30% te kunnen opplussen. Kwam die even van een koude kermis thuis.
De afstand naar huis ongeveer drie keer gelopen door het doolhof van kleine achteraf straatjes, sommige stukken heb ik inderdaad meerdere keren gezien. Maar zulke aparte dingen gezien en leuke kinderen en mensen ontmoet in dat kleine tijdje. Helemaal niet erg dat ik de tong van mijn schoenen moet trekken voor het laatste stukje als ik weer op bekend terrein ben.
Göbeklitepe, een site op zo'n 20 km. van Şanlıurfa herbergt een ring van Megalithische stenen, vergelijkbaar met Stonehenge, maar dan 6500 jaar ouder. Het zijn in feite meerdere ringen van gigantisch grote stenen met nog zichtbare inscripties van dieren. Het kost wat moeite ze te vinden, de inscripties dan, omdat het geheel van een stevig dak is voorzien dat gedragen wordt door heel veel houten palen, waar je flink langs, omheen en onderdoor moet kijken. Voor het licht en de temperatuur is het dak echter wel fijn.
Voor 11- en zijn we alweer terug, ik overweeg even om vandaag al verder te reizen, maar er zijn nog een paar plaatsen waar ik heen wil. Ik ga op weg naar Güzel Sanatlar Galerisi. Eerste stop de eenvoudige Ulu Camii met prachtige grote binnenplaats en klokketoren. Hier tref ik in de vrouwenafdeling een groepje, bestaande uit 3 zussen, hun moeder, wat vriendinnen en kinderen. Hoewel lastig qua taal is het wel gezellig. We doen allemaal ons best en mijn taalgids gaat van hand tot hand, zo ook mijn telefoon, omdat ze familieleden van me willen zien. Zo komen de foto's van de familiedag goed van pas. Fathma vraagt me aan de kant te gaan zitten en daar gewoon te blijven. De jonge meiden doen een wijde rok over hun skinny jeans, de dames gaan in een rij staan en het gebed begint. Fathma zegt dat ik foto's mag maken, het gehoor gaat achteruit, maar dovemansoren heb ik niet. Ik vind het heel bijzonder dat ik dit zo gade mag slaan. Het bidden gaat niet allemaal tegelijk, ieder doet het in zijn eigen tempo, pas als de voorganger op een bepaalde toon overgaat komt er wat regelmaat in . Dan gaan de dames weer zitten, pakken hun Koran en een volgend gebed begint. De vinger gaat inderdaad van rechts naar links over de Arabische tekst en het duurt en gaat maar door. Als er even een pauze in het gebed komt grijp ik mijn kans en geef aan er vandoor te gaan. Vooral de jonge meiden kijken teleurgesteld, sorry meiden, gule gule.
Ik blaas de zoektocht naar het oude gerestaureerde huis na heel veel pogingen af en zet koers naar de Yeni Fırfırlı Camii. Een moskee in wat vroeger de kerk van de twaalf apostelen was. Hier is het gebed bijna afgelopen. Ondertussen was ik de net gekochte heerlijke kersen. Een pond voor 35 cent, waar vind je het.
En nu zit ik in het theehuis bij een van de vijvers met heilige karpers dit verhaaltje te schrijven. Je kan het slechter treffen en het plan voor de komende dagen is gemaakt. Althans voorlopig. Alleen een beetje jammer dat de heiligheid van de karpers niet afstraalt op de ober, die dacht mijn rekening met zo'n 30% te kunnen opplussen. Kwam die even van een koude kermis thuis.
De afstand naar huis ongeveer drie keer gelopen door het doolhof van kleine achteraf straatjes, sommige stukken heb ik inderdaad meerdere keren gezien. Maar zulke aparte dingen gezien en leuke kinderen en mensen ontmoet in dat kleine tijdje. Helemaal niet erg dat ik de tong van mijn schoenen moet trekken voor het laatste stukje als ik weer op bekend terrein ben.
-
29 Juni 2015 - 19:05
Ammelieke:
En dan die bijzondere ontmoetingen onderweg. Dat maakt het hele plaatje altijd weer af.
Benieuwd naar het plan voor de komende dagen. Ik ga het volgen. -
29 Juni 2015 - 19:34
Stan :
Die ober had wellicht gehoord dat je die kersen zo goedkoop vond en dacht daar alsnog wat aan te verdienen met enig opplussen. Maar dan kent ie gehaaide Connie uit Nederland nog niet!
Dat Abraham pad zou ik toch niet helemaal links laten liggen. Wie uit de drie wereldgodsdiensten kan nou zeggen dat ie het Abraham pad heeft gelopen. Maar goed, je hebt heilige karpers gezien.
H. Karpers, bidt voor ons. -
29 Juni 2015 - 22:18
Ans Zonneveld:
Jemig Conny, wat bijzonder en het is ook niet een gewone vakantiehoek waar je bent. Heel apart om te lezen en leuk om te volgen, groetjes Ans. -
30 Juni 2015 - 08:40
Agnes:
Hoi Con, we zijn weer helemaal bij gelezen en hebben alle foto's bekeken. Je hebt het allemaal weer prachtig beschreven. We genieten mee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
