27 november Dzilbichatun

De dag begint met fanfare, eerst bij het hijsen van de vlag, waar we op weg naar de kerk tegenaan lopen. En dan in de kerk , waar Maria onder begeleiding van trommels, trompetten en zwaaiende vlaggetjes naar binnen wordt gedragen. De priester van dienst houdt de regie strak in de hand. Na overleg met 2 fotografen, stuurt hij de bezoekers van het midden naar voren. De kerk moet wel een beetje vol lijken(= 1/2 gevuld) en ze gaan hoor.
Het is Maria's kroningsdag dus wapperen met die vlaggetjes.
Wij vermoeden een processie, maar dan na de mis, dus wij leggen onze vlaggetjes neer en kiezen het hazenpad.
In Calle 59 schrikken we van de wachtrijen voor de collectivo' s .
Alsof we een bordje op ons voorhoofd dragen, lijkt iedereen te weten waar we heen willen en worden we in de juiste rij gezet. Een man draagt er zorg voor dat niemand voorkruipt en dat wij in een busje terecht komen en de chauffeur weet waar hij ons er uit moet zetten.
De Mayaopgraving vandaag is klein en volgens de verschillende reisboeken weinig bezocht. Dus wij moeten een beetje lachen om het grote parkeeterrein en de rijen toiletten . Zo die zijn op de toekomst voorbereid!
Het is groter dan we verwachten en na een uurtje zien we steeds meer groepen slenteren langs de 20 meter brede weg, die van de tempel van de 7 poppen naar het centrale plein loopt. Midden op het plein een kerkje, die volgens de tekeningen gigantische afmetingen moest gaan krijgen.
Achter een van de tempelresten ligt een cenote, in het zachte gesteente ontstane vijver, gevoedt door ondergrondse rivier of bron.
Voetjes in het water, laat de visjes maar happen.
Niet slim na de uitzonderlijke dag van gisteren weer een Mayaopgraving te doen , maar we willen een extra dag' in Merida blijven, want vrijdagavond gaan ze het oude Maya pelotaspel spelen voor de kathedraal. We zijn nieuwsgierig geworden.

Om half 1 zitten we aan de weg onze lunch op te eten, de collectivo komt ons om 1 of 2 uur ophalen. Dus als een vrouw stopt en vraagt of we mee willen rijden naar Merida, zeggen wij geen nee.
Ze zet ons af bij het nieuwe, grote Maya museum. Wij naar binnen, niet helemaal Maya. Het begint bij de inval van een meteoriet in het noorden van Yucatan ,waardoor de dinosaurus en zo nog wat soorten uitstorven. Even wennen, het is mooi gedaan, maar ook stervenkoud. We worden van de ene naar de andere zaal begeleid door suppoosten. Maya komt natuurlijk wel langs, maar het kan niet helemaal aan onze verwachtingen
voldoen.
Bussen gaan er vanaf hier genoeg. In de stad op zoek naar Amaro, een restaurant met een uitgebreide vegetarische kaart. wel jammer dat er niet zoveel pit. in mijn gerecht zat.