17 en 18 maart kajakken op de Coesewijne.

De groep is klein, na mijn korte loopje naar Zus & Zo , ontmoet ik om 8 uur Cindy en Alex, Krijn en Gerda en Peter. Onze gids Justin moeten we nog even ophalen in Lelydorp.
De trip naar de kreek waar onze vaartocht begint, duurt een uur of 4. Na elke afslag wordt het pad smaller, de kuilen dieper en de wortels waar wij overheen moeten hoger. Het spreekt voor zich dat we in een 4x4 zitten. De trailer met 4 kajaks hobbelt achter ons aan. De cirkelzaag moet er nog aan te pas komen, als er op anderhalve meter hoogte een boom over het pad hangt. Gelukkig behoort die hier tot de standaard uitrusting.
Het kajakken is heerlijk, de samenwerking met Peter, met wie ik de kajak deel is prima.
Gelukkig maar, want vooral het eerste stuk is best lastig.
De rivier is smal en aan alle kanten belemmeren bomen, wortels en takken ons de weg. Dus ga je rechts een bocht om, hang je links meteen in de bosjes. Beetje voor en achteruit steken en verder kan het weer, tot het volgende obstakel.
Ondertussen vliegen vogels over, groot, klein, zang of roof en hopen wij stiekem een lamantijn of zeekoe te zien, maar die houden zich voor ons verborgen. Hele kleine Tamarin aapjes zijn er wel en het flitsend wegschieten van prachtig gekleurde ijsvogels maakt me altijd weer blij. Heerlijk op het water zonder het gebrom van een motor. Als de rivier breder wordt, springen we overboord om even te zwemmen in het koele water. Het ziet er door de bladermassa op de bodem zwart uit, maar het water is verrassend helder.
Om een uur of 5 bereiken we het kamp, een open plekje in het bos met een stellage van boomstammen, waaraan we de hangmatten hangen. Maar eerst moet er een enorm zeil over en snel, want de lucht ziet er dreigend uit. We zijn net op tijd met het maken van onze schuilplaats. Nou ja, we, wij houden wat touwtjes vast en trekken een beetje aan het zeil, voor het echte werk zijn we afhankelijk van Justin. Hij zet ook het kleine koraalslangetje dat ons in het kamp verwelkomde met een stokje terug in het water.
De avond wordt afgesloten met een wandeling in het bos. Justin schijnt met zijn hoofdlamp goed rond of er interessante dingen te zien zijn. En met de opdracht niet op slangen trappen, lopen wij met onze lampjes achter hem aan. Dat ik al snel naast hem loop is niet erg, zolang ik maar goed oplet. Veel hebben we niet gezien, maar de maaltijd moest verbrand worden.
We hadden weinig fiducie in dat rijtje hangmatten, maar we hebben allemaal aardig geslapen, zonder naar beneden te storten.
Op dag 2 dobberen we weer lekker verder in het Boven Coesewijne natuurreservaat. Na een lunch van bruine bonen met rijst, een tijdje zwemmen en wachten, komen 2 pickups ons ophalen. We doen weer mee met een soort Cameltrophy om terug te komen bij de weg. Ik heb me opgegeven voor een jeepsafari deze week, maar die kan ik afzeggen, die heb ik vandaag al.
We zijn niet blij met onze chauffeur. Hij zit al rijdend bier te drinken en haalt bij de eerste de beste gelegenheid een nieuw blik. We houden in de spiegel angstvallig in de gaten of zijn ogen open blijven. Het is de eerste keer dat ik me niet veilig voel in dit land. Gelukkig neemt Justin het stuur vlak voor Paramaribo over.
We nemen afscheid van weer een geweldige gids en sluiten de trip af met een etentje.