Terug in Ninh Binh
Door: Conny
Blijf op de hoogte en volg Conny
13 November 2012 | Vietnam, Ninh Bình
Softsleeper volgeboekt, blijft over: De hard sleeper, maar dan wel meteen de hele coupé voor mezelf. Niet dat het veel helpt voor het slapen. De trein spoort niet zo lekker en gaat schuddend en rammelend over de rails. Om 03.45 uur komen twee trein bedienden me gezelschap houden en een paar lege bedden vullen.
De nacht wil maar niet om en als het eindelijk zover is, rijden we een soort grijze soep binnen. Ninh Binh, I'am back, houd alle onder de neus geschoven hotel kaartjes voor gezien en loop naar het "New Mini Queen Hotel", bekend terrein, oké voor Irene en mij, dus waarom iets anders zoeken.
Irene ik moest wel even aan je denken, ook omdat de laatste mentos stiekem in een hoekje van de kleine rugzak bezig was met smelten en pennen, zakmes, zakdoekjes e.d. zoet en plakkerig maakte.
's Morgens acht uur en ik kan gewoon meteen in een kamer. Douchen en een scooter huren.
Op naar het 26 km zuidelijker gelegen Phat Diem, een enorme kathedraal, die je bij eerste aanblik rustig voor een pagode kunt verslijten. Alleen staat er een Jezusbeeld voor en kruisen en heiligen op het dak. Er is een trouwerij aan de gang en ik word aangenaam verrast door een prachtige mannenstem die liederen en gebeden zingt. Gewend als ik ben aan het valse karaoke geweld, blijf ik hier graag een tijdje naar luisteren. Ondertussen het mooie houten interieur bewonderend.
Op een hoek, bij een overdekte brug hebben twee vrouwen met wat tafeltjes en stoeltjes een terrasje gecreëerd. Ik neem een paar, naar even later blijkt niet te eten hapjes van ze mee.
Tijdens de zoektocht naar de Dong Huong Pagode biedt Sam zijn hulp aan. Volg me maar. En hij rijdt rustig een aantal kilometer in de richting waar hij net vandaan kwam. Hij zou me helemaal gebracht hebben, als ik niet ineens de wind om mijn hoofd had gevoeld. "Verhip waar is mijn helm?" "Sorry Sam ontzettend bedankt, maar ik moet op zoek naar mijn helm en ga later naar de pagode. Je hebt me een eind op weg geholpen."Het duurt even voor het kwartje valt.
Maar waar had ik hem nog? Verrek die niet te eten baksels. En ja hoor, de dames hebben er keurig op gepast.
Het vinden van de pagode is nu een fluitje van een cent. Ik begin bij de enorme begraafplaats erachter en loop dan langs de slapende portier het tempelcomplex binnen. Wat een rust, geen levende ziel te bekennen. Of toch er zitten 2 apen in een veel te kleine kooi. Niet erg Boeddhistisch lijkt mij, maar misschien zijn ze net gered.
Ik kan overal rondlopen, de tempels zijn dicht, maar via een achterdeur kan ik naar binnen. Daar laat ik mijn sandalen achter en loop de donkere ruimten binnen. In de verte hoor ik trommels en gezang. er zijn dus toch monniken, maar dat blijkt een bandje.
Helemaal niemand op dit uitgestrekte complex, er hangen gewaden aan de waslijn en er staat een blad met kopjes en water klaar.Maar ik verlaat het terrein onopgemerkt.
Ik maak nog een foto van de poort als een vrouw komt aanlopen. Zij waarschuwt de portier die naar buiten komt om me binnen te nodigen.
Op de terugweg stop ik bij alles wat ik bezienswaardig vind, steek mijn camera in de lucht,lach, wijs en steeds is het antwoord. "ja hoor, gek dat je hier een foto van wilt maken, maar ga je gang" Of iets van die strekking. En ze lachen er vriendelijk bij.
Eten op een bekend terasje met een ouder Zwitsers stel dat al meer een jaar fietsend rondtrekt.
Morgen ga ik op de scooter naar het Cuc Phuong Nationaal Park, nachtje slapen, beetje wandelen en overmorgen weer terug hier.
Tot dan, want nu komt er dan toch een plek zonder wifi.
De nacht wil maar niet om en als het eindelijk zover is, rijden we een soort grijze soep binnen. Ninh Binh, I'am back, houd alle onder de neus geschoven hotel kaartjes voor gezien en loop naar het "New Mini Queen Hotel", bekend terrein, oké voor Irene en mij, dus waarom iets anders zoeken.
Irene ik moest wel even aan je denken, ook omdat de laatste mentos stiekem in een hoekje van de kleine rugzak bezig was met smelten en pennen, zakmes, zakdoekjes e.d. zoet en plakkerig maakte.
's Morgens acht uur en ik kan gewoon meteen in een kamer. Douchen en een scooter huren.
Op naar het 26 km zuidelijker gelegen Phat Diem, een enorme kathedraal, die je bij eerste aanblik rustig voor een pagode kunt verslijten. Alleen staat er een Jezusbeeld voor en kruisen en heiligen op het dak. Er is een trouwerij aan de gang en ik word aangenaam verrast door een prachtige mannenstem die liederen en gebeden zingt. Gewend als ik ben aan het valse karaoke geweld, blijf ik hier graag een tijdje naar luisteren. Ondertussen het mooie houten interieur bewonderend.
Op een hoek, bij een overdekte brug hebben twee vrouwen met wat tafeltjes en stoeltjes een terrasje gecreëerd. Ik neem een paar, naar even later blijkt niet te eten hapjes van ze mee.
Tijdens de zoektocht naar de Dong Huong Pagode biedt Sam zijn hulp aan. Volg me maar. En hij rijdt rustig een aantal kilometer in de richting waar hij net vandaan kwam. Hij zou me helemaal gebracht hebben, als ik niet ineens de wind om mijn hoofd had gevoeld. "Verhip waar is mijn helm?" "Sorry Sam ontzettend bedankt, maar ik moet op zoek naar mijn helm en ga later naar de pagode. Je hebt me een eind op weg geholpen."Het duurt even voor het kwartje valt.
Maar waar had ik hem nog? Verrek die niet te eten baksels. En ja hoor, de dames hebben er keurig op gepast.
Het vinden van de pagode is nu een fluitje van een cent. Ik begin bij de enorme begraafplaats erachter en loop dan langs de slapende portier het tempelcomplex binnen. Wat een rust, geen levende ziel te bekennen. Of toch er zitten 2 apen in een veel te kleine kooi. Niet erg Boeddhistisch lijkt mij, maar misschien zijn ze net gered.
Ik kan overal rondlopen, de tempels zijn dicht, maar via een achterdeur kan ik naar binnen. Daar laat ik mijn sandalen achter en loop de donkere ruimten binnen. In de verte hoor ik trommels en gezang. er zijn dus toch monniken, maar dat blijkt een bandje.
Helemaal niemand op dit uitgestrekte complex, er hangen gewaden aan de waslijn en er staat een blad met kopjes en water klaar.Maar ik verlaat het terrein onopgemerkt.
Ik maak nog een foto van de poort als een vrouw komt aanlopen. Zij waarschuwt de portier die naar buiten komt om me binnen te nodigen.
Op de terugweg stop ik bij alles wat ik bezienswaardig vind, steek mijn camera in de lucht,lach, wijs en steeds is het antwoord. "ja hoor, gek dat je hier een foto van wilt maken, maar ga je gang" Of iets van die strekking. En ze lachen er vriendelijk bij.
Eten op een bekend terasje met een ouder Zwitsers stel dat al meer een jaar fietsend rondtrekt.
Morgen ga ik op de scooter naar het Cuc Phuong Nationaal Park, nachtje slapen, beetje wandelen en overmorgen weer terug hier.
Tot dan, want nu komt er dan toch een plek zonder wifi.
-
13 November 2012 - 16:06
Conny Verdult:
Hoi Irene, zal ik doen, hoewel ze me niet eens direct herkende. Hoe koud? Fleece vest koud, hoewel het aan het eind van deze dag iets opwarmde. Sa Pa was van de week een graad of 3 hoorde ik. Ga er wel heen, maar een trekking?? Ga het nog zien. -
13 November 2012 - 17:51
Marijke:
Groetjes voor als je weer wifi hebt.
Wow, een ouder stel dat al een jaar rondreist,fietst. Stoer -
15 November 2012 - 07:38
Ammelieke:
dat je tot nu toe zoveel wifi hebt gehad vind ik al zo bijzonder...tot snel denk ik... -
15 November 2012 - 15:05
Irene:
Oei, ja die menthosgrapjes ken ik, dan sneaken ze snel uit t rolletje en zoeken t gezelschap van de overige inhoud van de tas, heel gezellig ...
Dat van die kathedraal had ik voor de vakantie al gelezen, leek me ook leuk, he, ik moet dus echt nog terug. Veel plezier in Coc Phuong, was daar niet iets met een soort apenreservaat of zoiets of ben ik met iets anders in de war?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
