naar Kam Duc

Maandag 5 november
Vannacht een zorgwekkend mailtje ontvangen van één van mijn broers, dus in plaats van jarig en blij ben ik bezorgd en verdrietig. Nu zitten we op de Ho Chi Minh weg en ook nog op een hoogte waar veel is gevochten, dus beginnen we met het bezoeken van 3 oorlogsmonumenten. Nou dat helpt om de stemming te verhogen.
Nee dat is niet eerlijk, het begon met een prachtig boeket van Binh bij het ontbijt, dat vandaag ook nog eens mooi gesitueerd was. Een terras aan het water, het hielp alleen niet echt, dus de eerste tijd enigszins afwezig achterop de motor gezeten. Toen kwamen die oorlogsverhalen. Er werd ook niet gezwaaid en geroepen, tot een meisje op een brommer ons inhaalde, inhield en me vriendelijk groette, zo schattig. Ongetwijfeld geïnitieerd door het boeket met de banner happy birthday achterop.
Tijdens de (ijs)koffie nodig ik Binh uit voor het diner en vertelt hij dat zijn verjaardag nog nooit gevierd is. Als kind waren ze te arm. Ja maar zingen en een beetje aandacht kosten toch geen geld, reageer ik natuurlijk weer erg realistisch. Bij verder vragen blijkt het op het platteland waar hij vandaan komt ook helemaal niet gebruikelijk te zijn om een verjaardag te vieren. In de stad wel en tegenwoordig wordt het ook modern op het platteland, maar 37 jaar geleden dus niet. Hij laat geen gelegenheid ongebruikt om te vertellen dat ze vroeger zo arm waren, maar de zaken gaan nu behoorlijk voorspoedig voor hem, dus dat begint me wat te irriteren bij deze verder ontzettend aardige jongeman.
Bij een winkel in het niets zo het lijkt, stoppen we en is het de bedoeling dat ik een gammele loopbrug over ga naar een dorpje aan de andere kant van de rivier. De bewoners rijden er met brommers overheen, dus zal hij mij ook wel houden. Een dove man staat met een kind bij een vuurtje. Bij gebrek aan een wekelijkse vuilniswagen kom je veel vuurtjes tegen. Het gemeenschapshuis is erg oud en op dak en vloer na open. Een groepje kinderen komt mijn aandacht vragen en de grauwsluier trekt op, hoe kan het ook anders als ze lachend om je heen dansen.
Je ziet altijd kinderen op straat. Gaan ze niet naar school dan? Ja, ze gaan 6 dagen per week 4 uur per dag naar school, de ene helft ’s morgens en de andere helft ’s middags. Het is dus niet zo gek dat je ze altijd tegenkomt. En ze beginnen ook weer te roepen en te zwaaien, bizar.
Bij de kippenstroom, waar ik water en geen kippen zie stromen, staan nog een paar motoren. Twee toeristen liggen in het water. Er zijn een grote en een kleine waterval, de grote met koud en de kleine met warm water. De mensen van het dorp hier hebben geen douche nodig. Ze zijn wat terughoudender dan ik gewend ben, maar als ik bij de kinderen de lachers op mijn hand heb, ontdooien de moeders ook wat. En bij kinderen gaat het snel, ik hoef maar goeiedag in het Vietnamees te zeggen en de eerste beginnen al te lachen. Als ik er dan ook een moeilijk gezicht bij trek, is de andere helft ook over de streep.
In het volgende dorp is het net andersom. Iedereen die me ziet lacht en zwaait als we er door rijden. Als ik dan lopend terug ga, is iedereen die net nog niet buiten was er ook om te lachen en te zwaaien. Jammer dat ik geen Vietnamees spreek, want met hallo, dankjewel en tot ziens krijg je niet echt een boeiende conversatie. Nou hebben zij een stamtaal en spreken zeker de ouderen ook geen Vietnamees. Het zal echt bij lachen, vriendelijk kijken en zeggen dat ik uit Helland kom blijven. En iedereen heeft weer wat meegemaakt..
Binh is hier 2 jaar geleden geweest en vergeleken met toen lijken ze minder arm. Veel van de bamboe huizen zijn vervangen door houten exemplaren en zelfs een enkele van beton.
In Dak Glei waar we gaan lunchen vertrekt een bus Duitsers. Ze doen Vietnam van Hanoi tot Ho Chi Min City in 16 dagen. Pfff, da’s werken en racen. Wat zullen die aan vakantie toe zijn als ze thuis komen.
We reden vandaag door armer gebied dacht ik door de vele kleine dorpjes met houten huizen die ik zag, waarvan wel enkele heel mooie, maar daar kan de vooruitgang ook bezig zijn dus. Ik hoop het voor ze. Verder rijden we een stuk door een nationaal Park. Mooi natuurlijk.
De QL 14 is overgegaan in de AH 17, maar we zitten nog steeds op de Duong Ho Chi Minh. (=weg).
Tegen vijven arriveren we bij een heel mooi hotel in Kam Duc. Ik heb een prachtige kamer, wat een kadootje.