Vrijdag 2 november, naar Yok Don Nat. Park

We vertrekken om 9 uur, later dan gebruikelijk, maar dan heb ik er al een wandeling van 1 ½ uur op zitten en heeft Binh de olie ververst en de kilometer teller gerepareerd. De kinderen lopen om ½ 7 naar school en op de markt is het al een drukte van belang. De wandeling langs het meer is leuk. Een enkele visser slaat met zijn peddel op het water en tikt met een houtje op zijn boot ze hebben hier vast heel andere vissen dan bij ons. Stil zijn, anders verjaag je de vissen was altijd het devies.
Een olifant komt uit een bosje, de bewaker laat hem zijn ketting zelf uit het bos omhoog trekken. Even later passeren ze me op het pad en blijken ook onderweg naar het restaurant waar mijn ontbijt wacht. Daar krijgt hij een 2-persoons bakje op zijn rug voor de willige toerist. Dat ben ik dus niet.
We bezoeken eerst een steenfabriek, waar de grijze klei uit de rijstvelden wordt omgevormd tot stenen, die tijdens de 36 uur in de oven rood worden. Zwaar werk voor de vrouwen die de stenen op de plek waar ze liggen te drogen buiten op een kar moeten stapelen en ze dan naar de oven moeten rijden.
In Buon ma Thuot wil ik op een drukke rotonde om een oorlogsmonument heen lopen. Als er een paar brommertjes aankomen, zou Binh me het liefst aan de hand nemen om over te steken. Hallo, ik ben in Saigon ook de straten veilig over gekomen.
Even later begint de vrouw bij wie we geluncht hebben aan mijn mouwen te trekken, die moeten naar beneden tot de polsen, al die zon. Er wordt goed voor me gezorgd hier.
Net buiten Buon ma Thuot gaan we kijken hoe een nieuw longhouse wordt gebouwd. Prachtig hout en allemaal handwerk. Onbetaalbaar voor de gewone man, maar dit wordt vermoedelijk een hotel. De mensen van deze Ede gemeenschap zijn rijk door de koffie. Velen laten het longhouse staan uit nostalgische overwegingen, maar hebben erachter een grote villa staan.
Om 13.30 uur zijn we in Yok Don, het nationale park waar ik heen wilde. Fout gedacht, als ik wil gaan wandelen loop ik al snel vast. De monkey bridge is wel even leuk, de stroomversnelling goed voor een fotootje of wat en dan……
?????? Ik voel me een beetje opgesloten. Wat kun je doen? Op een olifant, nee. 30 minuten op een vlak stukje water varen, nee. Met een gids een trekking van een uur of 4 door het bos. Duur, maar tegen de tijd dat ik eindelijk hoor hoe duur, duur is en denk, valt wel mee, is het daarvoor een beetje te laat.
We stappen gewoon weer op de motor, rijden naar een dorp en wandelen daar doorheen. Er gebeurt van alles en het is leuk om gewoon met z’n tweeën zo rond te lopen. Hier en daar wat te bekijken of te vragen.
Terug in de busch blijken wij de enige gasten. Eten bij het geluid van de krekels en het snel stromende water. Dan ben ik weer blij dat ik hier zit.