archeologisch dagje

Neapolis, het archeologisch park opent om 9 uur de hekken en als ik om 9.15 uur arriveer worden de mensen al met busladingen afgeleverd. Eerst maar eens op zoek naar de biglietteria, die hebben ze adequaat verstopt. Aan de overkant van de weg, achter een enorme rij souvenirstalletjes. De eerste twee plaatsen waar staat biglieteria, blijken helemaal geen kaartjes te verkopen. Hoe moeilijk wil je het maken?
Het is gelukt, met mijn kaartje loop ik het park in, eerst naar het Romeinse amfitheater . De 4 groepen, vooraf gegaan door gidsen met kleurenbordjes, die tegelijk met mij naar binnen gaan, lopen richting Grieks theater. Dus evengoed lekker rustig.
Het middenterrein is ovaal, met er omheen enigszins overgroeide zittingen. De gangen waardoor, slaven, gevangenen en dieren naar het showterrein werden geleid spreken tot de verbeelding. Ik denk meteen, David in de leeuwenkuil. En daar kon het publiek smullen van de slachtpartijen. Een soort reality theater. Zoveel is er dus niet verandert met onze reality – en emo- tv.
Tien minuten binnen en mijn kaartje kwijt. Terug, zoeken en gevonden, Franse mensen hebben hem op een muur gelegd zodat ik hem snel zag. Pfff en bedankt.
Achter de groepen aan naar de hoofdattractie van het park. Een van de best bewaarde Griekse theaters die er bestaan, maar ze zijn bezig houten banken en een houten toneel te bouwen, dat doet afbreuk aan de authenticiteit van het geheel, jammer. Vroeger , in de 5e eeuw voor Christus , konden er 16.000 mensen zitten. Dat willen ze nu misschien ook mogelijk maken.
Dan naar het paradijs. Tot stand gekomen met bloed, zweet, tranen en het leven van duizenden slaven en gevangenen, die de grote brokken witte steen losbikten en wegdroegen uit deze steengroeve. Wat overbleef was een enorme grot, het dak gesteund door 1 pilaar. Het hele zaakje stortte in met de uitbarsting van de Etna en de daarop volgende aardbeving in 1693. De natuur kon er zijn gang gaan en vormde deze paradijselijke tuin, waar nog twee belangrijke grotten overbleven.
Op weg naar het archeologisch museum een stop bij de catacomben van San Giovanni, waar ik 3 kwartier moet wachten voor de laatste rondleiding begint, ( 3 personen, dat valt nogal mee). Alleen naar binnen is niet toegestaan, de kans op verdwalen is nogal groot in dit enorme onderaardse stelsel. Het indrukwekkende geheel is gebouwd op een ondergronds aquaduct en cisternen van de Grieken. Toen het gehele complex tijdens de 1e wereld oorlog werd gebruikt als schuilkelders, zijn de botten verwijderd en niemand weet waar ze heen zijn gegaan. Wel is er veel vastgelegd over de mensen die hier begraven lagen, zodat men toch veel weet over wie, wat en waarom.
Het Archeologisch museum is giga uitgebreid. Ik heb 2% gezien, 75 % gescand en de rest maar helemaal overgeslagen. Er is gewoon te veel.
Mooi tentoongesteld ligt er veel in begraafplaatsen rond Syracuse gevonden materiaal.