15 november wandelen rond Pockara

Dat was de beste douche in Nepal tot nu toe.
De dag rustig begonnen,beetje foto's uitzoeken die op m'n blog moeten tijdens het ontbijt. Een gesprekje met Linda.Australische,werkt in Dubai en doet een weekje Nepal. Later gaan we samen een wandeling langs het meer maken. Eerst langs de winkeltjes, dan volgt een park, viskwekerijen en rijdtvelden waar druk gewerkt wordt. De rijst moet van het land en gedroogd. Daarna worden de korrels eruit geslagen op een steen.
Tegen 12 uur komen we bij een vrouwtje die schuchter de koelkast open trekt op mijn vraag wat ze te drinken heeft. De koelkast blijkt op een plastic zak met iets en een fles cola leeg te zijn. Prima, geef ons maar cola. Buiten zitten is te stoffig met het rijst slaan, dus krijgen we een plaatsje in huiskamer, waar de pepers aan het plafond hangen en het zicht op het meer schitterend is.
Dit is meteen het afscheid van Linda en mij. Zij moet om 2 uur terug zijn voor haar vlucht naar KTM en ik kan nog uren verder. Langs de velden waar wordt gewerkt en waar de buffels zich tegoed doen aan het groen. Aan de kant van de weg staat een bord van een weeshuis dat omhoog wijst. ik vang de klim aan, maar het valt niet mee, bij elk huis denk ik " ha," maar nee het moet verder. Laat ik toch maar even doorzetten en na 20 minuten kom ik aan bij Sita, die samen met haar man Kul voor 11 kinderen tussen de 2 1/2 en 13 jaar een thuis heeft gecreeerd. Bij ons zouden ze geen certificaat krijgen, maar de kinderen lijken gelukkig genoeg.
De kinderen hebben vakantie en Kul is op de markt om flyers uit te delen om vrijwilligers en hulp te genereren.
Even later worden 3 fransen uitbundig binnen gehaald. Zij hebben hier een week als vrijwilliger gewerkt en vandaag is hun laatste dag.
Het meisje gaat wondjes verzorgen en vraagt of ik morgen ook kom en dan de wondjes kan verzorgen. Nee sorry meisje, ik kom hier per ongeluk langs en verlaat Pockara ook alweer snel. Verder is wondverzorging niet voor de korte termijn, daar heb je meer permanente zorg voor nodig.
Suraj, 13 jaar kan prima met mijn camera overweg, dus ik laat hem er tot ik weg ga mee spelen.
Met achterlating van mijn email adres en medeneming van hun adres om knuffels op te sturen ga ik vergezeld van Sita de berg weer af.

ik wandel verder en kom na nog geen 200 meter weer een weeshuis tegen. Nu een enorme goed geleide organisatie. Gesponsord door Duitsers.
Hier wonen 70 kinderen in 4 huizen. Ze hebben een visvijver, groententuin, schooltje voor huiswerkbegeleiding, orchideentuin, voetbalveld en medische post. Wat een schriijnend contrast op zo'n kleine afstand.
De bezoekjes hebben aardig wat tijd gekost, dus op de terugweg maak ik een stop gebaar als er een motor aankomt. De franse bestuurder stopt. Hij rijdt een stuk harder dan Surya deed en dat op op deze slechte weg. Hij is dan ook paraglider/ waaghals,die alleen op de motor zit omdat het geen vliegweer is.
Ik laat me aan het begin van het dorp afzetten, om ergens te gaan lunchen. Dat wordt UmbrellaRovins. Pot lemon tea en heerlijke kaas/tomaat flensjes. Foto's uitzoeken zolang wifi niet werkt. Ondertussen lijkt het of de moesson opnieuw begint, exclusief de bijbehorende temperaturen dan. Het wordt aardig koud zo in mijn t-shirtje. Als na lange tijd de hevigheid van de bui wat afneemt, waag ik het erop en begin aan de weg terug. De toch al slechte wegkan al dat water niet aan. Dus het is zoeken naar een droge doorgang tussen alle bussen, auto's en vrachtwagens die hetzelfde doen.
Bij een trekkingshop loop ik binnen en koop een leuk, dun fleece vest voor 8 euro.
Eten in hetzelfde restaurant als gisteren. En dat voor de redelijke en betaalbare wijn. Vandaag valt het bezoek niet zo goed uit als gisteren. De wijn komt rapido op tafel, maar op mijn pizza moet ik een uur wachten. Als ik na een half uur niet had gevraagd waar hij bleef was ie er nu nog niet.
Dan blijkt de dunne bodem ook nog eens niet gaar. Ik naar de balie, hallo na een uur wachten is mijn pizza zelfs niet gaar. Ik ga hem niet opeten en ook niet betalen.
Bla bla bla." We hebben zieken, mensen komen niet opdagen door de regen en boven zit een groep van 40 mensen. We kunnen het niet aan."
"Dat is allemaal erg jammer voor jullie, maar als gast hoeft dat mijn probleem niet te zijn."
U heeft gelijk,maar mogen we het morgen beter doen? Ik moet ze te vriensd houden, want een drinkbaar en betaalbare wijn zie je hier niet veel. Dus ja, tot morgen.