De dagen vliegen om

Gelukkig heb ik er genoeg, want al ben ik al vaak in Parijs geweest. Er is altijd wel wat te beleven.

De eerste 3 dagen heb ik de stad dus van zuid naar noord doorkruist. Hier en daar flink wat bekijks trekkend. Wat doet dat gekke mens daar, dat loopt maar bedenkelijk naar de grond kijkend heen en weer. Trekt de schouders op en begint opnieuw. Geruite pet, pijp en vergrootglas ontbreken nog. Mensen kijken om en een enkeling vraagt wat ik doe. Vooral als ik op de knieën ga om een foto te maken. Het kunstwerk voor Francois Arago leeft niet erg in Parijs zullen we maar zeggen. In sommige parken heb ik wel hulp gehad van tuinmannen, die de plaatjes wel kennen, incl. het verhaal erachter.
In het begin had ik het idee om bij alle koperen plaatjes een omgevings foto te maken om wellicht een boekje uit te geven waarmee mensen de foto's volgend het pad langs het kunstwerk kunnen wandelen. Helaas ontbreken er te veel plaatjes om mensen daar blij mee te maken.
Ondanks het teleurstellende resultaat vond ik het wel leuk om te doen. Lopend door stadsdelen waar het niet zo druk is, om te eindigen in Montmartre, waar het werkelijk zwart zag van de mensen.
Ik had me een nacht willen laten opsluiten in de Sacre Coeur om een uurtje alleen in het donker bij kaarslicht te bidden, om stil te staan bij alle oorlogen wereldwijd. Voor deze gebeden ketting, die al sinds 1885 niet is verbroken, moet je je overdag opgeven en ik heb geen zin om terug te gaan naar die belachelijke drukte, maar wie weet, de week is nog niet om al gaat het snel.
Groetjes