6 uur genieten in de bus

27 maart zondag
Geen tijd om uit te slapen, de bus vertrekt om 07.45 uur. Nu gelukkig van het juiste perron en mijn bestemming staat op de bus. Nog even tijd voor een koffie en als ontbijt keus tussen zoet geglazuurde cakejes en iets dat lijkt op kokosmakroon, maar dan met grote stukken kokos erin.
Rugzak ligt ½ onder de stoel, ½ daar waar mijn voeten horen . Ondanks het vroege uur komt de bus meer dan vol. Maar ja, de volgende gaat pas om 14.15 uur. Niks geen semi de luxe bus, dus keiharde bankjes. Mijn buurman gaat op cursus in Gudalur, om volgende maand deel te kunnen nemen aan de kiescommissie o.i.d. Zoiets als wat Sandra doet denk ik)
Het is grijs en koud. Het raampje bibbert steeds open, maar gelukkig heb ik mijn Marokkaanse sjaal bij me, die het nèt aangenaam houdt.
Het uitzicht is van begin tot eind geweldig. Bossen, theevelden. We gaan aan de andere kant van de berg naar beneden, waar het een stuk glooiender verloopt, dus dat is genieten, maar het venijn zit in de staart. Er is geen ontkomen aan. Dieptes,wisselend links en rechts.
Na twee uur een flinke stad Gudalur, waar ik een buurvrouw krijg, Praten is niet mogelijk, dus we glimlachen maar wat naar elkaar. Dat is wel nodig, we zullen elkaar nog heel wat aanstoten.
De theevelden die hier iets lager liggen, worden beschermd door bomen, voor schaduw of om met hun wortels de aarde vast te houden ? Jammer, niemand om het aan te vragen.
We zijn de bergen nog niet uit en gaan eerst weer even omhoog, rijden een natuurreservaat binnen, waarna we als een slang via S- en Z-bochten en een incidenteel haarspeldje omlaag kronkelen. Al dat gedraai gaat een paar jonge Indiase slungels aan de overkant van het gangpad niet in de koude kleren zitten. Ze hebben op het busstation van Gudalur iets gekocht dat ze beter niet hadden kunnen eten en hangen om beurten met hun hoofd buiten de bus. Ze zijn erg blij met de vochtige doekjes die ik bij me heb.
We worden gewaarschuwd voor olifanten , maar waar die dan- steil omhoog/steil omlaag- zouden moeten lopen snap ik niet goed.
De temperatuur gaat omhoog, er verschijnen weer kokospalmen en bananenbomen en er ligt veel bamboe langs de kant. In Eddakarra stappen mijn buurvrouw en de jongens uit.
Er komt een vrouw binnen met haar verhaal in Hindi, Tamil en engels op papier; man met gebroken rug in het ziekenhuis, wat er met haar ouders is gebeurt begreep ik niet, maar zij zorgt voor haar twee kinderen, haar broertje en haar zusje en heeft ook nog een hartkwaal. Scheep dat maar eens af met een paar roepies. In Ooty was er ook al een meisje met een klein jongetje zo door de bus gegaan. In Nederland gebeurt het natuurlijk ook. Hier is het in ieder geval een stuk effectiever dan zo binnen komen en smekend kijken, want ze gaan niet met lege handen weg.
Er hangen bakjes aan de bomen, we passeren kennelijk een rubberplantage.
Er is veel houtkap als je de stapels zo langs de weg ziet liggen. In Edavanna zijn er buiten de houtstapels ook veel meubelmakerijen. Een slager ligt te slapen op zijn snijtafel.
Noodstop, een man waagt zijn leven voor een zonnebril, moet een dure zijn.
Een bedrijf APSARA STEEL, wat een aparte naam. Bij APSARA denk ik aan de elegante sierlijke Aziatische danseressen, zoals je ze op de tempels in Kajuraho en de Ankhor Wat in Cambodja ziet. En is een kenmerk van staal niet zijn onbuigzaamheid. Of zie ik dat fout? Phil?
Tegen tweeën zijn we op het busstation van Calicut. Na vier dagen in de bergen was ik vergeten hoe heet het kan zijn. De zoektocht naar een hotel kost wat tijd. De eerste te sjiek, koud en duur. De tweede, aangeraden door medetrein reizigers blijkt in Caligut in Goa te liggen, de derde is vol, dus wordt het nummer vier, waar ik nu( de volgende ochtend) met zicht op palmboom toppen op mijn bed zit te typen.
Via de MM Ali boulevard, waar vele reisagentschapjes naast elkaar dezelfde bus-,trein-, en vliegtickets verkopen . Over het spoor, door de lange, verlaten straat van de Big Basaar naar het strand. Er ligt een mooie boulevard, een beach resort waar ik nog even naar de prijzen ben gaan informeren ( beetje meer dan ik wil betalen) en de intussen bekende hoeveelheid mensen die op zondag avond naar de zonsondergang komen kijken. En in die hele horde- ik heb van noord naar zuid gelopen en ben hier en daar even blijven zitten- ben ik de enige blanke. Dat klinkt akelig racistisch, maar ik ben inmiddels wel eens toe aan een gesprek.
Ik zie drie nonnen staan in witte habijten en beweeg me in die richting. Ze besturen met 10 zusters een dovenschool. De kinderen leren alleen liplezen, geen gebarentaal. We wisselen wat algemeenheden uit, de verstaanbaarheid blijft lastig, dus ga ik weer verder.
Bij een bushalte ligt een man in de loop, op de grond, ik kijk dat zo eens aan. Alcohol zeggen de mensen om me heen. Hij ligt rustig te ademen, maar wat een gekke plek.
Wat een epistel, dat krijg je van zo’n dag. In de bus heb je niets anders te doen dan overal op letten en je dingen af te vragen.
Groetjes