8maart dagje Khajuraho

8 maart dinsdag


Lekker uitgerust kan ik aan deze dag beginnen, na een hete douche en een ontbijt. Wilde hij gisteren niet warm worden, vandaag komt er uit welke van de 2 kranen ik ook open draai , kokendheet water. Een vreemde vorm van mengkraan, beide dagen samen geven vast een heerlijke temperatuur.
2 ½ km voor het dorp sla ik rechtsaf naar een afgelegen tempel, waar ik even niet in kan, omdat de trap vol zit voor een groepsfoto. Ik wil best even wachten, want als de bus wegrijdt is de tempel voor mij.
Het wordt tijd om eens door het achterland te fietsen en dat doe ik dan wel weer erg overtuigend. Ik neem de paadjes van verhard zand. Wordt aangeroepen door een vrouw met 2 jonge geitjes die ze wel wil laten fotograferen voor 10 roepies. Vervolgens kruisen een herder met geitjes en een man en vrouw met 1 geitje mijn pad. Deze laatsten nodigen mij bij hen thuis uit. Te midden van hun graanvelden en groene erwten staat het huis, dat er aan de buitenkant best goed uitziet, maar binnen is het een stal, zonder meubilair, maar met takkenbossen, emmers en verder was het te donker om iets te zien. Bij het afscheid de gebruikelijke vraag om geld en de teleurstelling als het maar 10 roepies is. Jammer dan, ze hebben het hier duidelijk iets minder hard nodig dan elders.
En verder, maar ik zit duidelijk niet meer op het juiste pad, teruggaan ho maar natuurlijk. De paadjes, er zijn er genoeg worden steeds smaller en na verloop van tijd overgroei d met takken. Het is even zoeken, maar er moet op een bepaald moment gewoon een goed pad naar links komen, volgens mij de richting van het dorp.In principe klopt dat wel, maar er ligt een enorm graanveld tussen. Mij rest niets anders dan wat slap te rijmelen,
ga met Conny op pad, er gebeurt altijd wat. Maar wat ze ook doet het komt steeds weer goed, al moet ze dat vaak betalen met schrammen en halen.
Een boer aan het werk, ziet deze dame in nood, tilt mijn fiets over een hek en brengt me langs de rand van zijn veld naar het juiste pad.En zo is het ook nu weer goed afgelopen. Hier is iemand die geen geld wil als ik het hem aanbied. Boer Patel,die nauwelijks engels spreekt wil mijn telefoonnummer en later zal zijn zoon David me kunnen bellen, want die heeft een diploma.
Wat een opluchting om weer op een breed pad te zitten, de bewoning komt al snel in zicht en bij het eerste huis wil een meisje dat ik hun huistempeltje bekijk en fotografeer. Ja hoor, maar je krijgt geen geld, pen of snoep. Nee nee, da’s goed. Ook hier in dit grote huis met vader, moeder 4 zoons en 5 dochters eindigt het op hun binnenplaats, waar me van 3 kanten een bloem wordt aangeboden.
Verder op het pad vraag ik een meisje bij de pomp of ze even wil pompen, zodat ik mijn geschramde benen kan schoonspoelen. ( zijn 4 dagen later bijna weg hoor Lin, geen gat als in Mali).
Ik doe nog 1 laatste tempel, waar de man die hier thuishoort me de seksbeeldjes aanwijst, de rest lijkt van geen belang. Ik geef hem 50 rs. voor de tempel en wegwezen.
In de hoofdstraat roept iemand mijn naam, het is Babu, de fietsverhuurder, of mijn zadel nog hoger moet en of ik koffie of thee kom drinken.
Lang verhaal kort, na de lunch is mijn fiets ingeleverd en ga ik bij Babu achter op de motor naar de ongetwijfeld dunne of droge Raneh waterval. We rijden rustig door kleine dorpjes , langs veel akkers naar het natuurgebied . Wie denkt dat India een goedkope bestemming is komt van een koude kermis thuis. Alles wordt te gelde gemaakt. Je hebt wat groen en een waterval, plaatst een hek en een hokje, zet er een mannetje in en vraagt 200 Rs van de langs komende toeristen, de lokalen mogen zo door.
Ik ben er altijd erg voor dat lokale bewoners minder betalen bij hun cultureel of natuurlijk erfgoed dan wij, anders zouden ze deze zelf niet kunnen bezoeken, maar de verschillen zijn hier wel erg groot. Zo betaalde ik van de week in dat tijgerpark evenveel als 40 Indiërs.
Ik krijg te zien waar de waterval zou zijn als er water was geweest, maar goed de omgeving is prachtig. We maken een klein wandelingetje over de rotsen.
En rijden naar een stuwmeer 15 km verderop, waar wat jonge vrouwen verlegen zwaaien. Volgens Babu zijn ze niet gewend aan buitenlanders, die rijden meestal niet verder dan de waterval. Er is een groot irrigatiekanaal naar het achterland en er wordt druk gebouwd aan een tweede. Helaas gaat het bootje niet, Babu moet zijn plan van een rondje wijzigen. Ik zit dom achterop.
Babu wil me nog graag het treetop restaurant laten zien, daarvoor moeten we nog een stuk rijden, dus of ik hem maar goed vast wil houden, zodat we kunnen versnellen. We gaan in razende vaart over de goede asfaltweg, maar hoe hard we ook gaan, de kilometerteller klimt niet boven de 0.
Mooie locatie aan een rivier, waar ik best zou willen verblijven, maar nu doen we een colaatje en gaan weer verder, want ik rijd liever niet meer in het donker.
We rijden terug in de avondschemering, mensen komen van het land, het is een levendige bedoening in prachtig licht, zodra de kinderen het blanke vlees achterop gewaar worden, is het vrolijke tata tata, oftewel hallo, niet van de lucht, maar ook de volwassenen groeten vriendelijk.
Later gaat het oerend hard over het zandpad, maar dat liever niet, ik wil het graag navertellen.
Bij Rajcafë, de hotspot voor toeristen tik ik bij een potje thee de tekst van 6 maart in de computer die ik de hele dag heb meegesjouwd. Babu gaat ondertussen ergens lokale wijn halen voor bij het eten. Een bezoekje aan het internet cafeetje om via de aansluiting de tekst en een paar foto’s te versturen.
Met Babu eten in het safari restaurant. De “wijn” is je reinste vuurwater, hetzelfde spul waarvan ik in de jungle van Ecuador apelazarus ben geworden. En dan moet het in vliegende vaart naar het hotel, waar een chauffeur al staat te wachten om me naar het station te brengen.
Daar ontmoet ik Klaas, die op een tuktuk staat te wachten. Die kan wel met mij meerijden.
In mijn compartiment zit een groep Koreanen die een weekje op een bedrijfs vakantie zijn. Ze spreken helaas geen engels.