7maart De trein komt aan in Khajuraho

maandag 7 maart

Als je de trein binnenkomt, heb je rechts of links natuurlijk 2x3 bedden in de breedte van de trein en aan de andere kant 2 bedden boven elkaar in de lengte. Het gangetje ertussen is supersmal - bedenk dat iedereen altijd aan de verkeerde kant van de trein instapt, dus ergens moet je elkaar passeren met je bagage…………….. maar iedereen wacht geduldig. De bedden zijn aan de korte kant. Toch hebik van 12 tot 5 uur geslapen, dat kun je best goed noemen. Om 6 uur is er een lange stop, die door velen wordt gebruikt om toilet te maken aan de lange wasbakken op het station een beetje als in een sporthal.
Mooi op tijd rijden we Kajuraho binnen en buiten staat er iemand op Cornellia te wachten. Ik ga er maar vanuit dat ik dat ben. Wow, een auto die me 3 km verder t.o. het vliegveld dropt bij hotel Greenwood. Van daar is het nog een km of 3 á 4 naar het dorp. I’amnotamused.
Het hotel is prima,de mensen zijn aardig maar ze hebben geen wifi en zitten voor een treinreiziger op een onmogelijke locatie. Eigen schuld, had ik het maar zelf moeten regelen. Dat zal me nog 1x gebeuren in Varanasi en daarna ligt de regie gelukkig weer bij mezelf.
Na een koude douche, hoezo prima hotel. Op pad naar de tempels. Gelukkig denkt de receptionist lekker mee en belt de fietsverhuurder om ze een fiets te laten bezorgen. Dus na een kop koffie staat Babu buiten met een fiets. Hij heeft geen gereedschap bij zich, maar als hij me in het dorp ziet, zal hij het zadel hoger zetten.
Tijdens de trip naar de tempels maak ik kennis met een flink aantal lokale jongeren, die elkaar afwisselen in het vragen van mijn aandacht. Heb ik er net één zover dat hij me alleen verder laat fietsen, zit de volgende al klaar om de plek in te nemen. Zo leg ik de afstand naar het dorp in een recordtijd af.
Bij het meer in het dorp wordt druk gewassen; mens , kleding en vaatwerk. Bij een internet café afgesproken dat ik de computer kan aansluiten voor 20 roepies per uur.
De westelijke tempels liggen in een mooi onderhouden park. Voor 250 roepies mag je ze bekijken en er is veel te zien. Ze zijn namelijk alle 7 flink gedecoreerd met afbeeldingen van goden en godinnen met hun avonturen, danseressen, monsters en verhalen van het alledaagse leven en daar horen ook afbeeldingen van de Kamasutra bij. Men noemt ze erotisch, maar hier en daar is het je reinste porno.
Zo nu en dan kom ik Irinategen, zij had in de trein het bed naast me. Zij tekent en ik maak veel op elkaar lijkende foto’s. De tempels hebben een gelijke indeling, met als enige verschil dat je bij de grote om het binnenste heiligdom heen kunt lopen en bij de kleinere niet. Maar overal moet je trappen op en je schoenen uit.
Onder het toeziend oog van een geamuseerde bewaker probeer ik met de zelfontspanner een foto te maken. Hij ziet me steeds heen en weer rennen voor de zoveelste mislukking.
Om ½ 12 hebben de tempels hun geheimen voor me ontsloten en kan ik beginnen aan een rondje door de rest van het dorp, maar eerst een lichte lunch in een klein tentje vol Indiërs. VegetablePakola -een soort groenten nuggets- en een lassi. Als saus krijg ik onvervalste tomatenketchup. Hebt u niets kruidigers? En dan komt de chilisaus. Er komen duidelijk vaker westerlingen, maar die komen toch pas als er eenmaal een blanke zit, zo ook nu.
Na het dorpsplein en de hoofdstraat met restaurantjes en winkeltjes, waar iedereen wel iets heeft dat ik zou moeten zien. Kom ik langs een terrein waar de versiering aangeeft dat er een bruiloft op stapel staat. Brutaal als ik ben, fiets aan de kant en even vragen wanneer de festiviteiten gepland staan en waarom er krantenpapier om de tafel- en stoelpoten zit. De bruiloft is vanmiddag en ze zijn nu bezig met het uitpakken van de cadeaus. En die zijnniet gering, duidelijk een rijke toestand. Er staat een auto, bankstel, eethoek, flat screen, magnetron en nog veel meer van dat kaliber. Om 4 uur komt de bruid met de dames kijken, om 6 uur volgt de bruidegom en wordt er getrouwd, waarna om 8 uur het diner en het feest met 1000 gasten begint en ik ben uitgenodigd.
Ik ben vast van plan te gaan, maar helaas ben ik tegen die tijd echt te moe om met een tuktuk 4 km verderop naar een feest te gaan, jammer maar je kunt niet alles hebben .
Vissers zijn bezig met wat vissers nu eenmaal doen in een vol gegroeid meer, met hoe verrassend, een oude tempel op de achtergrond. Van alle kinderen is Raoul de meest overtuigende of vasthoudende, dus hij gaat me rondleiden in het dorp en naar de oostelijke tempels die gratis te bekijken zijn, of ik het nou leuk vind of niet, hij doet het gewoon en hij weet veel en dat wil hij graag ventileren. Ach wie wil dat niet.
Een huis is tegen stukje tempel aan gebouwd, dus ik vraag de man die aan komt lopen of dat moois van hem is en hup een uitnodiging om binnen te komen. Grote binnenplaats, met nog wat tempelresten, een semi moderne keuken met dat kooktoestel op gas. En goh hoe krijg ik het voor elkaar, ik zit in het huis van een schilder, dus er komt een enorme kist met schilderwerkjes tevoorschijn.Gelukkig neemt hij zijn verlies snel en vriendelijk als ik zeg niets te willen kopen.
We rijden verder door de straatjes met witgepleisterde muren en blauwe sponningen, een beetje Grieks aandoend. Raoul brengt me naar een particulier schooltje, waar kleine kinderen me klassikaal begroeten in het donkere lokaaltje.Een foto, een donatie en de les kan weer verder. Later hoor ik dat het een initiatief is van een groep Nederlanders die zorgen voor lesmateriaal.Raoulen zijn vriend, die we en passant hebben opgedaan tonen me nog 2 oostelijke tempels en dan heb ik voor vandaag genoeg tempels gezien. Dus gegroet, bedankt ik rijd alleen verder.
Terugkerend in het dorp rijdt ik langs een feestterrein, een druk bezochte , enorme markt met van alles en nog wat en een kermis met erg oude apparaten, maar de lol is er niet minder om. Ik koop 5 bengals, armbanden van glas, waarvan er de eerste dag al 3 sneuvelen en ik er vandaag (5 dagen later nog maar 1 overheb).
Om een uur of vijf ben ik terug in het hotel, bekijk mijn foto’s, die voor mij toch behoorlijk slaapverwekkend zijn, ik dommel er regelmatig bij weg. Vandaar geen bruiloft.
Dat was de eerste dag in Kajuraho.
Groetjes